مسافری تنها

با قایقی در دریا

پارویی در دست

میتازد.میتازد

کرانه ی دریا

چون همیشه نا پیدا

موج های سهمگین

میرسد زود از راه

دریا طوفانیست

چشم او بارانیست

چشم به ساحل دارد

آنجا مهمانیست

راه دورش نزدیک

اما طولانیست

موجی...

مشتی شد و بر قایق خورد

صدای آهش...

آسمان را یاریست

او میترسد از این تنهایی

ساحلش آرام است

دریا طوفانیست

او دلش پر خون است

ساحلش در دور است

راه بی پایانیست

راه بی پایانیست

مسافر تنها باز هم در دریا

راهش را پیمود

...بس غریب و تنها...

شعر خودم بود...نظر بدیییییییییییین:(

سلام دوستای گلم

راستش تصمیم گرفتم از این به بعد توی وبلاگم اشعار خودم و دیگر شاعرای نوظهور رو بذارم

امیدوارم توی این راه با نظرهای خوبتون همراهیم کنید

.....:::: د و س ت و ن دارم ::::.....